Anglikanska crkva, držeći se vere koja je jedanpun predana svetima, ispoveda sledeće:

Svoju veru u Sveta pisma, Staroga i Novoga zaveta, prihvatajući Reč Božiju za jedini vodič vere i prakse.

Svoje verovanje prema Veroispovedanjima: Atanasijevom, Nikejsko-carigradskom i Apostolskom.

Svoju veru u božansko uspostavljanje svetih Tajni krštenja i Gospodnje večere, zatim u doktrine o milosti Božijoj, onako kako je definisano u Trideset devet člana vere.

Crkva priznaje i pridržava se episkopata, ali ne kao Bogom danog prava, već kao drevnog i poželjnog vođenja crkvene zajednice.

Crkva istrajava u liturgiji, koja nije važnija niti represivna prema slobodnoj molitvi, prihvatajući revidiranu Knjigu zajedničke molitve iz 1662 godine, uz pridržavanje pune slobode, da izmeni, skrati, doda, zatim uradi izmene i dopune iste, kako bi se na najprimreniji način poslužilo potrebama vernika pod uslovom da sadržaj vere ostane očuvan.

Crkva odbacuje i osuđuje, sledeće pogrešne i čudne doktrine, kao protivne Božijoj Reči: Prvo, da Crkva Hristova, postoji samo ako postoji prema jednom redu iil obliku crkvene zajednice.

Drugo, da su hrišćanski sveštenici na neki poseban način sveštenstvo drugačije nego što su svi veernici carski sveštenici.

Treće, da je časna Trpeza oltar, na kome se telo i krv Hristova iznova prinose Bogu ocu.

Četvrto, da je prisutnost Hrista u Večeri Gospodnjoj (Pričesti), stvarno u elementima hleba i vina.

Peto, da je novorođenje nerazdvojivo povezano sa krštenjem.