Istorijat crkve

Anglikanska slobodna zajednica

Slobodna protestantska episkopalna crkva

“Episkopalna slobodna crkva”

BITI ANGLIKANAC ZNAČI:

+ Biti deo Hristove crkve, bez isključivanja ili izolacije od drugih hrišćana.

+ Učestvovati u životu Božjeg naroda, u svoj njegovoj sreći i žalosti.

+ Pripadati zajednici u kojoj se sve osobe poštuju uz uvažavanje njihove individualnosti i gde mogu da koriste svoje darove.

+ Pridržavati se teoloških učenja zasnovanih na Svetom pismu i tradiciji, uz upotrebu inteligencije i razuma pri njihovom razumevanju.

+ Pokazati spremnost da se proslavi jedinstvo u različitosti.

+ Shvatiti Sveto pismo ozbiljno, pritom ne verujući da se svaki tekst mora tumačiti bukvalno.

+ Više vrednovati imanje slobode u Hristu od nametnutog jednoumlja.

+ Osetiti predanost i poštovanje prema sakramentima, bez pokušaja da se definiše svaka tačka koja se odnosi na ove tajne.

+ Smatrati svedočenje za Hrista dužnošću i privilegijom svih krštenih ljudi.

+ Imati jaka moralna načela (sve što je dobro i što izgrađuje) i izbegavati moralizam (koji definiše spasenje kao posledicu nečijeg ponašanja, a ne kao Hristovo delo).

+ Učestvovati u apostolskom nasleđu, verovati u Hristovo evanđelje.

+ Biti deo stare i svete istorije, koja se obnavlja svaki dan.

+ Verovati da crkva pripada svima nama i da svako ima privilegiju da je podrži u skladu sa svojim mogućnostima.

+ Učestvovati u administraciji i upravljanju crkvom u skladu sa utvrđenim poretkom.

+ Pripadati međunarodnoj, interkulturalnoj i međurasnoj porodici koja svedoči evanđelje u celom svetu, kao što je Isus Hrist i zapovedio.

Protestantizam se kao termin danas koristi da se napravi razlika sa drugim pravcima u hrišćanstvu, kao što su rimokatolicizam i pravoslavlje. Mi tvrdimo da smo ona ista Slobodna protestantska episkopalna crkva, koja je osnovana 1897. godine, kao i da smo nastavili tradiciju održavanjem neprekinute istorijske veze, kroz reformaciju i Crkvu Engleske, sa Hristovom crkvom iz najranijeg hrišćanskog perioda. Slobodna protestantska episkopalna crkva je deo jedne, svete, katoličke i apostolske hrišćanske crkve. Nastavlja verovanja, načela, učenja i prakse ranih hrišćana. Reč “slobodna” u imenu crkve izražava duh originalnosti, otvorenosti i poverenja – duh prvih hrišćanskih zajednica. Ova crkva nastavlja praktikovanje osnovnih hrišćanskih tradicija, pružajući otvoreno pričešće svim krštenim hrišćanima. Važan momenat u istoriji naše crkve predstavlja priznavanje Slobodne protestantske episkopalne crkve, od strane britanske vlade, kao legalne denominacije osnovane u skladu sa zakonom. Do toga je došlo nakon što je istraženo poreklo crkvenih naloga i službi koje se koriste za ređenja i posvećenja, a koji se zasnivaju na Knjizi zajedničke molitve iz 1662. godine. Ova crkva se nalazi pod duhovnom nadležnošću episkopa koji se smatra za „prvog među jednakima“ i očekivana je kanonska poslušnost. Od kada je osnovana naša crkva, postoji običaj da svi episkopi i vođe kolegijuma najmanje jednom mesečno obaveštavaju ovog „prvog “ episkopa o svim svojim eparhijskim aktivnostima. To zahteva naš crkveni Ustav i kanoni.

***

ISTORIJA EPISKOPALNE SLOBODNE CRKVE

Početak do 1922

 

Kao što većina crkvenih istoričara zna, prva grupa episkopa pod upravom Anglikanaca koja se odvojila od Crkve Engleske bilo je sveštenstvo koje je odbilo da položi zakletvu kralju u periodu od 1689. do 1805. godine, kada su poslednji njihovi episkopi umrli bez naslednika. Ovi vrlo odani ljudi su u iz početka napustili majku crkvu, zadržavajući vernost kraljevskoj porodici Stjuarta (Royal House of Stuart) nakon Slavne revolucije 1688. godine. Oni su bili tradicionalisti visoke crkve, ali su se vremenom zainteresovali za istočne pravoslavne crkve i usvojili nekoliko praksi tih crkava. Zapravo, pred kraj cvog postojanja počeli su da sebe nazivaju „ostatkom Antičke britanske crkve“ ili „Pravoslavnom britanskom crkvom“.

 

Dana 6. juna 1866. god. bivši francuski rimokatolički misionarski sveštenik, Rejmond Feret (Raymond Ferrette 1828 -1904), posvećen je za episkopa sa duhovnim imenom „Mar Julijus (Mar Julius)“ pod nadzorom sirijskog pravoslavnog patrijarha Antiohijske patrijaršije i poslat je u Englesku da pokrene autohtonu i autonomnu pravoslavnu crkvu kao korak ka ponovnom okupljanju zapadnih i istočnih hrišćana. Dana 6. marta 1874. god. U gradu Marholmu okruga Nortents u Engleskoj, posvetio je +Ričarda Vilijamsa Morgana (Richard Williams Morgan 1815 – 1899), sveštenika Crkve Engleske, za nativnog britanskog episkopa u ovom planu. Biskup Morgan, uzimajući duhovno ime „Mar Pelagijus I (Mar Pelagius I)“, ponovo je uspostavio Antičku britansku crkvu, nastavljajući svoje dužnosti kao anglikanski sveštenik i istaknuti istoričar.

 

Tačno pet godina kasnije, 6. marta 1879. godine, posvetio je svog naslednika za poglavara ove crkve, +Čarlsa Isaka Stivensa (Charles Isaac Stevens 1835 – 1917), bivšeg prezvitera Reformisane episkopalne crkve Ujedinjenog Kraljevstva. Episkop Stivens uzeo je duhovno ime „Mar Teofilus I (Mar Theophilus I)“. Zanimljivo je primetiti da su pored episkopa Stivensa posvećeni episkopi iz Reda korporativnog okupljanja – tela nezavisnog sveštenstva koje je želelo da se Crkva Engleske ponovo sjedini sa Rimokatoličkom crkvom! Jedan od posvećenih episkopa bio je dr Frederik Džordž Li (Frederick George Lee) , koji je bio neposredni potomak episkopa koji je odbio da položi zakletvu kralju, dr Timotija Njumarša (Timothy Newmarsh) posvećenog 1726. godine. Ova Antička britanska crkva  trebalo je da oživi visoke crkvene i liturgijske principe pređašnjeg sveštenstva koje je odbilo da položi zakletvu kralju, kao i da bude opozicija anglo-katoličanstvu koje je u Crkvi Engleske bilo podstaknuto počecima Oksfordskog pokreta iz 1833. godine.

 

U međuvremenu 1888. godine, Nazarensku episkopalnu crkvu osnovao je +Džejms Martin (James Martin 1843-1919) koji je osnovao sedište na Fleksmen Roadu na Luborou Raskršću. Dana 11. aprila 1888. godine dobio je apostolsku sukcesiju kada je episkop Alfred Spenser Ričardson (Alfred Spencer Richardson) iz Reformisane episkopalne crkve Ujedinjenog Kraljevstva posvetio dr Martina. Godine 1890. episkop Martin osnovao je Nazarenski koledž koji bi služio kao bogoslovija pod njegovom jurisdikcijom.

 

U 1885. godini, dok je služio kao sveštenik u Jermenskoj katoličkoj crkvenoj zajednici – crkvenom telu u zajednici sa Rimokatoličkom crkvom – u Carigradu (od 1881. do 1885. godine), episkop Leon Čekemijan (Leon Checkemian 1848 – 1920) je putem kontakata sa Anglikancima prešao u reformisani protestantizam i rešio da emigrira u Englesku. Dr Čekemijan je ranije služio kao pomoćni episkop (od 1878. do 1881.) za svoju etničku grupu u Malatiji (njegovom rodnom mestu) u Maloj Aziji, primivši posvećenje 23. aprila 1878. godine od jermenskog katoličkog nadepiskopa Leona Korkorunijana (Leon Korkorunian 1822 – 1897). Kao došljak, u početku je našao posao kao obični radnik kako bi se izdržavao i studirao na Novom koledžu, prezbiterijanskoj bogosloviji. Do 1889. njegovo znanje engleskog jezika bilo je takvo da je preko prezbiterijanske crkve dobio posao u Belfastu u Irskoj i postao zapaženi predavač i propovednik u protestantskim crkvama u tom gradu. Da bi svoje sunarodnike, britansko – jermenske izbeglice, uveo u crkvu koja nije papska, dr Čekemijan je 15. avgusta 1889. godine osnovao Ujedinjenu jermensku katoličku crkvu na Britanskim ostrvima.

 

Sledeće godine, Čekemijan je osnovao Englesku slobodnu protestantsku crkvu kao zajedničko mesto okupljanja svih vrsta protestantskih hrišćana – anglikanaca, baptista, prezbiterijanaca, metodista, itd. Kako bi se uklonile bilo kakve sumnje u njegov episkopski status 4. maja 1890. godine primio je posvećenje od gore pomenutih episkopa Čarlsa Isaka Stivensa  i Alfreda Spensera Ričardsona.

 

Dr Čekemijan je privukao pažnju +Vilijama C. Planketa ( William C. Plunket 1828 -1897), četvrtog barona Planketa, nadepiskopa Dablina i primata Crkve Irske. Nadepiskop Planket nije voleo naviruće anglo-katoličanstvo u okviru anglikanske zajednice, i smatrao ga je trojanskim konjem za ponovno uspostavljanje papske vlasti nad Crkvom Engleske. Kao protivmeru želeo je uspostavljanje reformisanih episkopalnih crkava u sferama rimokatoličkog uticaja. Posmatrao je ideju dr. Čekemijana o Ujedinjenoj jermenskoj katoličkoj crkvi kao deo gore navedenog plana i podržao ju je, davanjem Čekemijanu dozvole da služi kao sveštenik u Crkvi Irske. Lord Planket se nadao da će na kraju ova crkva biti osnovana u jermenskoj otadžbini kao zamena za Jermensku unijatsku crkvu. Uspeo je da pomogne u uspostavljanju Španske reformisane episkopalne crkve 1894. godine posvetivši njenog osnivača, bivšeg rimokatoličkog sveštenika, +Huana Batistu Karberu (Juan Bautista Cabrera 1837 – 1916), kao njenog prvog episkopa. Na žalost, 1. aprila 1897.godine  Lord Planket se upokojio pre nego što je uspeo da pomogne dr Čekemijanu da proširi Ujedinjenu Jermensku katoličku crkvu u samoj Turskoj.

 

U međuvremenu se episkop Čekemijan preselio u London, gde je bio u bliskom kontaktu sa gore pomenutim nezavisnim episkopima. Shvatili su da bi mogli bolje svedočiti biblijski anglikanizam ako bi uspeli da spoje svoje resurse kao jedno crkveno telo. Dana 2. novembra 1897. godine organizovana je Slobodna protestantska episkopalna crkva (SPEC) u Engleskoj, koja je ujedinila Slobodnu protestantsku crkvu, Antičku britansku crkvu i Nazarensku episkopalnu crkvu, a dr Čekemijan je bio njen prvi primus. Dr Čekemijan je zadržao poglavarstvo nad Ujedinjenom jermenskom katoličkom crkvom kao odvojenom organizacijom od ove unije. SPEC je svečano otvorena gore navedenog datuma u ​​crkvi Svetog Stefana u Ist Hamu u Londonu, kada su dr Čekemijan, dr Stivens i dr Džejms Martin prvi put posvetili Džordž V.L. Mairsa (George W.L. Maeers) za špansku reformisanu episkopalnu crkvu i Frederika V. Bučera(Frederick W. Boucher) do episkopalnog ranga. Ovih pet episkopa zauzvrat su posvetili Andrju Čarls Albert Meklaglena (Andrew Charles Albert McLaglen 1851 – 1928). Ustav i kanoni Reformisane episkopalne crkve Ujedinjenog kraljevstva iz 1878. godine usvojeni su za upotrebu u novoj SPEC.

 

U decembru 1900. godine dr Čekemijan se povukao kao primus SPEC i takođe kao nadepiskop Ujedinjene jermenske katoličke crkve, a nasledio ga je dr Stivens na čelu oba crkvena tela. Dr Stivens je preminuo 2. februara 1917. godine i tada je dr Martin postao treći poglavar Crkve. Dve godine kasnije, 20. oktobra 1919. god. dr Martin je preminuo, a nasledio ga je kao primus dr Meklaglen. Dana 3. decembra 1920. godine. dr Čekemijan je napustio ovaj svet.

 

Najviše dostignuće SPEC bilo je kada je od britanske vlade dobila priznanje kao legalno sazvana denominacija. Ovo priznanje je utvrđeno početkom 1917. godine kada je +Ernest Albert Askvit, (Ernest Albert Asquith 1884 – 1942),, arhiđakon crkve, bio pokazni primer prema Zakonu o vojnoj službi iz 1916. godine. Sveštenici su mogli dobiti izuzeće od vojne službe prema uslovima ovog zakona. Sudija za prekršaje doneo je odluku da je +Askvit  bio zakonito postavljen službenik legalno osnovane Episkopske crkve, i stoga je bio čovek koji je posedovao sveti čin, zvanje koje je postojalo u tadašnjem zakonu. Sudija je do ovog zaključka došao nakon što je istražio poreklo svetih crkvenih redova i službi koje se koriste za zaređenja i posvećenja, a koje su zasnovane na Knjizi zajedničke molitve iz 1662. godine.

 

Početkom 1922. godine primus Meklaglen odlučio je da imenuje svoje naslednike za poglavara Slobodne protestantske episkopalne crkve, Antičke (drevne) britanske crkve i Ujedinjene jermenske katoličke crkve. On je dana 4. juna 1922 godine u crkvi Svetog Endrjua na Retrit Plejsu u Londonu, posvetio za episkope Francisa Džordža Vidouza (Francis George Widdows 1850 – 1936) i Herberta Džejmsa Monzani Herda (Herbert James Monzani Heard  1866 – 1947). Biskup Vidouz, bivši rimokatolički franjevački monah, 1886. godine postao je nekonformistički sveštenik u crkvi kongregacije Martina Lutera u ulici Spelhrst Road 26, u Južnom Hekniju. Godine 1909. ova crkva se pridružila SPEC. +Vidouz je dobio titulu Ignjatija, episkopa u Hekniju, a kasnije je trebalo da postane novi primus SPEC. Episkop Monzani Herd, koji je tada bio upravnik Ralej koledža u Brikstonu u južnom Londonu, odmah je postavljen za poglavara Antičke britanske crkve, kao i Ujedinjene jermenske katoličke crkve. Do tada su ove tri jurisdikcije bile „crkve na papiru“ jer za njih nije bilo formalnih kongregacija. Međutim, SPEC je imao kanone da organizuje parohije (što je bilo u domenu nade) i da omogući nezavisnim kongregacijama da budu pod nadzorom njenih episkopa (što je bila realnost). Vidouz je imao poznatu istoriju boravka u zatvoru zbog moralnih optužbi (bio je poznat homoseksualac ​​u doba kada je u Velikoj Britaniji to bilo ilegalno), a s druge strane dugi niz godina je služio svojoj izuzetno lojalnoj kongregaciji. Primus Meklaglen se očigledno predomislio oko toga da će on biti njegov naslednik na čelu SPEC -a i u roku od godinu dana ga je uklonio sa tog mesta i naredio da se ukloni bilo kakvo pominjanje Vidouza iz službenih evidencija crkve. Postoje neki sporovi da je Vidouz ikada bio posvećen, ali usmena tradicija među kasnijim episkopima SPEC, kao i spisi drugih istoričara navode da je to bilo tako. Sveštenici SPEC, umesto da imaju svoje sopstvene parohije, služili su kao nekonformistički sveštenici u drugim denominacijama i javnim institucijama kao što su bolnice, zatvori i kapele fakulteta.

 

Od 1922. do 2011

 

Dana 16. oktobra 1928. godine dr Meklaglen je preminuo, a služba primusa prešla je u ruke dr Monzani Herda, koji je svoju episkopsku službu započeo u aprilu 1930. godine, nakon što se povukao iz učiteljske profesije. Kao primus SPEC penzionisao se dana 18. maja 1939. godine kada je posvetio za svog naslednika dr Vilijama Hola (William Hall 1890 – 1959), dugogodišnjeg služitelja na groblju Abnej Park u Stouk Nevingtonu na Stemford Hilu. Dana 30. septembra 1944. godine sužbu primata Ujedinjene jermenske katoličke crkve, a zatim 29. januara 1945. godine i vođstvo Antičke (drevne) britanske crkve, dr Monzani Herd je predao episkopu Hju Džordžu de Vilmot Njuman (Hugh George de Willmott Newman), koji ih je spojio sa svojom crkvom, juriscikcijom Zapadnog katolikata. Episkop Monzani Herd umro je 15. avgusta 1947. u 81. godini života.

 

Dana 17. septembra (ne 17. novembra kako se obično navodi u raznim izveštajima) 1944. god. u Evangelističkoj crkvi Svetog Pavla u Engleskoj u Autvudu, biskup Bendžamin Čarls Haris (Benjamin Charles Harris)  je uz pomoć episkopa Hju Džordžu de Vilmot Njumana, posvetio Gordona Pindera (Gordon Pinder) kao primusa, kao i Čarls Lesli Sala (Charles Leslie Saul ) , i Džozefa K.C. Pilaja (Joseph K.C. Pillai) u činove sa istorijskim episkopalnim nasleđem. To su bili tadašnji episkopi Evangelističke crkve Engleske, koja je do tada imala posvećenje svojih episkopa samo od strane prezvitera. Dr Haris, dugogodišnji nekonformistički sveštenik u mentalnoj bolnici u Abot Lengliju, bio je posvećen za episkopa SPEC za oblast Eseksa 25. jula 1916.god. od strane dr Martina. Jedan od rezultata ovog posvećenja bilo je to što se episkop Pilaj (1901 – 1970), koji je bio episkop Evangelističke crkve Engleske za Indiju, na kraju preselio u SAD i 1968. godine postao prvi episkop Američke episkopalne crkve koja je danas poznata kao Anglikanska provincija Amerike. Dana 23. avgusta 1997. godine Protestantska episkopalna reformisana crkva, što je ime koje je Evangelistička crkva Engleske na kraju  imala, formalno je raspuštena, a njen poslednji primus dr Sal (1947 – 1991) umro je 7. juna 1991. god. u 85. godini života.

 

Primus Hol je nastavio praksu posvećenja episkopa koji nisu služili u SPEC. Godine 1952. posvetio je +Džon Lesli Bejnsa (John Leslie Baines rođen 1883), a 1959. posvetio je +Terens Houp Devenporta (Terence Hope Davenport rođen 1900). I episkopi Bejns i Devenport bili su anglikanski sveštenici bez parohije u vreme svojih posvećenja. Oni nisu osnovali sopstvene eparhije jer su do kraja života ostali sveštenici na dobrom glasu u Crkvi Engleske. Čini se da su samo hteli da tiho drže nezavisni episkopski čin, a da sami ne funkcionišu kao episkopi – što nije neuobičajena praksa među običnim anglikanskim sveštenstvom.

 

Dr Čarls Denis Boltvud (Charles Dennis Boltwood  1889 – 1985) postavlja sledeću, i u izvesnom smislu, poslednju fazu u istoriji SPEC. Poznati sipiritualista tridesetih i četrdesetih, negde između 1946. i 1949. godine bio je posvećen za episkopa  u Zapadnom katolikatu od strane +De Vilmot Njumana. Dana 25. decembra 1950. godine, dok je bio na poslovnom putu u Severnoj Americi, bio je posvećen od strane +Erla Anglina Lorenca Džejmsa (Earl Anglin Lawrence James) iz Starokatoličke crkve Kanade. Dana 3. maja 1951. godine primus Hol ga je zaredio za prezvitera kada se pridružio SPEC. Dr Boltvud je posvećen za biskupa SPEC na Cveti (6. aprila) 1952. god. od strane primusa Hola. Nedelju dana kasnije, na Uskršnju nedelju (13. aprila) 1952. godine, +Boltvud je dobio drugo posvećenje od  +De Vilmot Njumana. Na dan 25. marta 1954. godine dr Boltvud je izabran za naslednika dr Hola kao primus SPEC. Dr Boltvud je 6. jula 1956. godine primio treće posvećenje od +De Vilmot Njumana i 19. septembra 1958. godine posvećenje od +Konstantina Jaroševiča (Konstantin Jaroshevich) iz Svete pravoslavne crkve Hrista. Dana 9. oktobra 1959. godine primus Hol je napustio ovaj svet i dr Boltvoud je postao primus.

Godine 1957. episkop Boltvud, s blagoslovom primusa Hola, odlučio je proširiti SPEC izvan Ujedinjenog Kraljevstva kada je posvetio Emet Nil Enoha (Emmet Neil Enochs) iz Kalifornije za nadepiskopa SPEC u SAD. U 1958. godini usledila su posvećenja episkopa za Zapadnu Afriku i za Kanadu. Doktor Boltvud je u međuvremenu (oktobar 1960. godine) napustio članstvo u Zapadnom katolikatu, kako bi se koncentrisao na svoj rad u SPEC. Nažalost, +Boltvud je svojim episkopima i sveštenstvu dopustio tako odrešene ruke u njihovim službama da se zaboravilo na prvobitnu svrhu SPEC i većina njih je na SPEC gledala kao na „početnu crkvu“ i brzo osnovala ili se pridružila  drugim anglikanskim/nezavisnim katoličkim ili pravoslavnim jurisdikcijama. (Kontinuirano bavljenje teozofijam dr Boltvuda, i pored toga što se predstavljao kao staromodni biblijski anglikanac, samo je dolilo ulje na vatru).

 

Dana 16. oktobra 1966. godine +Boltvud je posvetio Alberta Džona Fjudža Seniora (Albert John Fuge, Sr. 1911 – 1982), luteranskog sveštenika, u Njujorku za novog biskupa SPEC  u državi Njujork. Dana 8. septembra 1968. dr Fjudž je postao nadbiskup Njujorka i mitropolit SAD umesto dr Enoha koji je u međuvremenu postao starokatolički episkop. +Fjudžovo sedište je bilo u kapeli Boltvud, koja se nalazila na Zapadnom Brodveju broj 177 u Njujorku. Dr Boltvud je sa 89 godina odlučio da se penzioniše kao primus SPEC. Predložio je dr Fjudža da ga nasledi u ovoj službi i episkopi koji su govorili engleski su to prihvatili. Na svečanosti koja je održana u Metodističkoj crkvi Park Road u Njujorku, dr Boltvud je 17. oktobra 1978. predao Akt o sukcesiji  episkopske službe primusu dr Fjudžu. Zvanični svedoci promene bili su +Ernest P. Paris (Ernest P. Parris), koji je bio pomoćnik episkopa SPEC -a u Njujorku i +Semjuel Luis (Samuel Lewis), koji je bio kapelan dr. Fjudža. Sa ovom odlukom se nisu složili + Horst K.F. Blok (Horst K.F. Block 1936-2008), misijski SPEC episkop za Nemačku i Francusku, kao i  + Emanual Samuel Jekoroga (Emmanuel Samuel Yekorogha preminuo 1983. god.), koji je bio nadepiskop SPEC  u Zapadnoj Africi i obojica su izabrala dr Bloka da postane međunarodni primus raskolničke SPEC koja je postojala oko 22 godine. Dana 7. oktobra 2001. godine postala je poznata kao Međunarodna slobodna protestantska episkopalna crkva.

 

Dana 30. aprila 1982. godine dr Fjudž je umro, a episkop SPEC  za Teksas, +Robert Rendolf Rivet (Robert Randolph Rivette  1916 – 2004) nasledio ga je na poziciji nadepiskopa SAD. +Rivet, advokat i penzionisani oficir USAF, posvećen je 19. oktobra 1971. godine u Boltvudskoj kapeli (koja je zvanično imenovana nekoliko godina kasnije 27. oktobra 1974. godine). Službu posvećenja je predvodio dr Fjudž uz episkope Bendžamin C. Ekarta (Benjamin C. Eckardt), Vilijam C. Tomsona(William C. Thompson) i gorepomenutog Ernest P. Parisa. Ovo posvećenje dogodilo se na kraju saziva SPEC u kojem je međunarodna crkva donela novi Ustav i usvojila politike za bolju koordinaciju između rada SAD i kanadskih ogranaka Crkve. Dr Boltvud i njegova supruga, gđa Koni Boltvud, bili su počasni gosti ovog posvećenja.  Dr. Čarls K.S.S. Mofat (Charles K.S.S. Moffatt 1907-1989) nadepiskopa SPEC u Kanadi postao je novi međunarodni primus, ponovo na nominaciju dr Boltvuda, 7. jula 1982. godine. Tada je dr Boltvud orkestrirao da u Londonu +Francis Tomas (Francis Thomas) koji je posvećen od strane +Boltvuda 1961. godine, ukine operacije SPEC  u Ujedinjenom Kraljevstvu, pošalje svoje originalne crkvene zapise dr Mofatu u Kanadi. Dana 7. novembra 1989. godine dr Mofat je umro, a da za naslednika nije odredio primusa. U 1994. godini utvrđeno je da je episkop dr Folik, koji je od jula 1958. godine bio najviši sveštenik u SPEC, bio legalni primus od smrti +Mofata.

 

Dana 19. aprila 1991. godine + Rivet je posvetio + Melvina Frederika Larsona (Melvin Frederick Larson rođen 1920.godine) iz Linvuda u Vašingtonu za nadepiskopa SPEC  za severozapadni Pacifik. +Larsona je ranije zaredio za đakona i sveštenika +Valter Holis Adams (Walter Hollis Adams 1907 – 1991) iz Anglikanske episkopalne crkve Severne Amerike pre nego što se pridružio SPEC. Od otprilike 1997. godine +Rivet je oboleo od Alchajmerove bolesti, ostavljajući +Larsona, + dr Džon Marion Stenlija  (John Marion Stanley rođen 1923) iz Port Orharda u Vašingtonu, , +dr Hari Kenet Minza ( Harry Kenneth Means rođen 1919) iz Port Šarlota na Floridi, +dr Edvin Dvejn Folika (Edwin Duane Follick rođen 1935) iz Vudland Hilsa u Kaliforniji +dr Džejms Nikolasa Meolu (James Nicholas Meola rođen 1938) iz Tomove reke u Nju Džerziju, i +dr Ernest Persival Parisa (Dr. Ernest Percival Parris rođen 1920) iz Sent Albansa u Njujorku kao jedine biskupe SPEC  u SAD. +Stenli je posvećen 3. maja 1959. god. u Londonu od strane +Boltvuda, uz pomoć +Džejms B. Nobla i +Redžinald Bendžamin Milarda. +Minza je 16. avgusta 1964. u Londonu posvetio +Boltvud, uz pomoć +Francisa Tomasa i starokatoličkog episkopa +Albert Dunstan Bela iz SAD . +Folik je posvećen 28. avgusta 1968. u Londonu od strane +Boltvuda. +Meolu su 13. marta 1988. godine posvetili +Džon Alen Rifenburi (predvodio) i +Robert R. Rivet. Episkop Troj Arnold Kejčen (Troy Arnold Kaichen) iz Virdžinije je po nekim istoričarima naveden kao jedan od Meolinih posvećenika, ali je on samo dao svoj pristanak na posvećenje i nije mu prisustvovao. +Parisa je u proleće 1970. godine posvetio +Fjudž. Jedini kanadski biskup SPEC  je +Metju Džon Čarls Tuz (Matthew John Carles Tuz rođen 1951.) iz Londona u Ontariju, nadepiskopa Kanade, kojeg je 3. jula 1993. posvetio +Rivet. Dana 8. marta 2003. godine, jedan od poslednjih engleskih sveštenika starog SPEC,  +Sesil G. Kobran (Cecil G. Cobran), iz Londona u Engleskoj, umro je u dobi od 88 godina. + Minz je preminuo 19. aprila 2004. godine; + Rivet je preminuo 25. aprila 2004. godine; + Paris 24. septembra 2008. godine.

 

Od 27. jula 2001. do 5. januara 2006. godine +Aron Robin Or (Aaron Robin Orr 1940 – 2010) iz Hamiltona u Ontariju je bio episkop za celu Kanadu pod Međunarodnom slobodnom protestantskom episkopalnom crkvom dr Bloka. (Posvetio ga je +Blok 19. avgusta 2001.godine ) U januaru 2006.godine on i većina +Blokovih episkopa napustili su njegovu jurisdikciju i osnovali Hrišćansku misionarsku anglikansku zajednicu. Ostali bivši episkopi Međunarodne slobodne protestantske episkopalne crkve koji su napustili +Bloka uključivali su: Preston Bredli Kerija (Preston Bradley Carey posvećen 1. avgusta 1999. od +Robert Džordža Montanusa (Robert George Montanus), koga je 15. decembra 1982. godine posvetio +Džon M. Stenli), Josef Spiridon Kristofer Čakosa (Joseph Spyridon Christopher Chaskos posvećen 15. novembra 2004. od +Bloka) i Muhamed Volfgang Šmita (Muhammad Wolfgang Schmidt  posvećen 20. marta 2005. od strane +Blok). Dana 26. novembra 2005. i +Blok i +Šmit su posvetili Pitera Lirsa (Peter Leers) za episkopa Nemačke u Lirsovoj kućnoj kapeli u Dizeldorfu. Dana 10. avgusta 2007. godine +Blok i +Lirs posvetili su Frančeska Reala (Francesco Reale) , luteranskog pastora, za episkopa Španije. Dana 12. februara 2008. godine +Blok je umro i +Lirs ga je nasledio kao primus Međunarodne slobodne protestantske episkopalne crkve. U februaru 2011. godine +Lirs je raspustio tu jurisdikciju, okončavši raskol. + Šmit je 2019.godine posvetio +Petra Petrovića za episkopa. Iste godine, +Petar je posvetio +Vanju Renovica u episkopalnoj službi za Provinciju Istočne Evrope SPECa. +Vanja je prvi ženski episkop ove provincije.

 

Danas

 

Slobodna protestantska episkopalna crkva nastavlja da napreduje širom sveta. Od 2012. godine, SPEC se vratila, posle mnogo godina, u mesto svog rođenja u Ujedinjenom Kraljevstvu Velike Britanije i Severne Irske, sa episkopom koji će voditi pokrajinu i sa pomoćnim sveštenstvom. Sećamo se da je u vreme dijamantskog jubileja kraljice Viktorije crkva organizovana u Engleskoj, a u godini dijamantskog jubileja današnje kraljice vratila se nadležnost sa  dr +Ričard Arturom Palmerom (Richard Arthur Palmer), magistrom umetnosti, kao nadepiskopom. U pravom smislu reči, SPEC se vratila kući.

 

 

Dodatna istorija

 

Na sinodu na kome se 2. novembra 1897. godine organizovala Slobodna protestantska episkopalna crkva u Engleskoj, episkop Nazarenske episkopalne crkve, Džejms Martin, pomogao je nadbiskupu Leonu Čekemijanu iz Slobodne protestantske crkve Engleske i nadepiskopu Antičke Drevne britanske crkve, Čarls Isaku Stivensu, u posvećenju episkopa Frederika V. Bučera, Džordž V.L. Mirsa i Andrju Čarls Albert MekLaglena. Episkop Martin je neposredno nakon ovih posvećenja bio bezuslovno posvećen od strane ostalih pet kao Mar Jakobus I Antipas (Mar Jacobus I Antipas) i dobio crkvenu poziciju nadepiskopa Cerleona na Usku. Lokacija ovog sinoda na kome su se Slobodna protestantska crkva Engleske, Antička britanska crkva i Nazarenska episkopalna crkva spojile u SPEC bila je crkva Svetog Stefana na Šrusburg Roadu u Ist Hamu u Londonu. Crkva je bila gvozdena zgrada koja je izgrađena 1897. godine i služila je kao prokatedrala SPEC do 1909. godine, kada je prodata grupi spiritualista. Episkop Džordž Valter Levis Mairs (George Walter Lewis Maeers  rođen 1855. u Kentu) posvećen je za pomoćnog episkopa Reformisane episkopalne crkve u Španiji i o njemu se ne zna ništa više. Čini se da je episkop Bučer posvećen za nezavisnu službu. Oba ova episkopa nikada nisu ubrojana u episkopa SPEC jer se njihova imena ne nalaze na zvaničnom spisku episkopa crkve.

 

Episkop Meklaglen je posvećen za misionarskog episkopa SPEC  za Kejp Koloniju sa sedištem u Kejptaunu sa titulom episkopa Klermonta.  Do 1901. godine on i njegova porodica su se vratili u Englesku, živeći u londonskom okrugu Lajmhaus. Episkop Meklaglen je bio pomalo razočaran što se njegov najstariji sin, Viktor, pridružio britanskoj vojsci u Burskom ratu, a nakon što je sina izvukao iz trupa, mislio je da je najbolje da se njegova porodica vrati u Englesku. Biskup Frederik Vilijam Bučer senior (Bishop Frederick William Boucher Sr.) rođen je 1855. godine u St. Helensu, u Lankaširu. Njegovo sekularno zaposlenje bilo je radno mesto inženjera u odeljenju za izradu fabričkih uzoraka u Liverpulu. Njegov verovatni poslodavac bila je Livnica livačkog gvožđa Mersej, koja je 1814. sagradila prvu crkvu od livenog gvožđa na svetu. Bučer je najverovatnije imao udela u dizajnu crkve Svetog Stefana, a rezultat kontakta sa episkopima SPEC  doveo je do njegovog posvećenja. Do trenutka kada se njegova kćerka Berta 17. marta 1914. godine udala za narednika Artur Vilijama Martina iz Drugog bataljona  Škotskih Pušaka, očigledno se povukao sa sekularnog zaposlenja jer je Berta u venčanom listu navela da je njen otac bio “sveštenik”. Preminuo je 1928. godine u Ormskirku, u Lankaširu.

 

Godine 1909. primus C.I. Stivens je preselio prokatedralu SPEC u crkvu Martina Lutera, koja se nalazila u ulici  Speldhurst Road 26 u Južnom Hekniju, gde je ostala do 1919. godine. Nakon što je biskup Meklaglen postao primus, 1919. godine, njegova misijska crkva Sv. Andreja na Retrit Plejsu u Hekniju je služila kao prokatedrala do 1936. godine kada je srušena u okviru projekta obnove grada. U 1928. godini dr Meklaglen je umro, a nasledio ga je +Vilijam Hol kao pastor u crkvi Retrit Plejs. Takođe 1936. godine +Hol je za SPEC kupio Metodističku crkvu Stounbridž Road u južnom Totenhemu. Ova kapela od crvene cigle sagrađena je 1882. godine i ponovo je posvećena kao crkva Svetog Andrije. Godine 1954. registrovana je kao Saborna crkva Svetog Andrije. Služila je kao prokatedrala do 1967. godine, kada je prodata kongregaciji Crkve Božje, a kasnije je postala deo stambenog prostora.

Dana 25. jula 1916. godine dr Martin je posvetio Bedžamina Čarlsa Harisa(Benjamin Charles Harris ) za biskupa u SPEC u Eseksu i Ernesta Mumbija(Ernest Mumby) za episkopa u Cer-Lirionu i za kancelara Nazarenskog koledža,a dodelio obojici novih episkopa i eklesijalne doktorate bogoslovlja. Bendžamin Čarls Haris rođen je 1884. godine u Eseksu u Engleskoj. Dana 25. jula 1915. godine dr Martin je zaređen za prezvitera,baš kao i Vilijam Hol, tačno godinu dana pre nego što je postavljen za episkopa. Dr Haris je tokom svoje svešteničke karijere služio kao propovednik u raznim nekonformističkim crkvama. Od 1927. do 1929. godine bio je pastor Romfordske evanđeoske slobodne crkve u Romfordu u Eseksu. Godine 1929. napustio je Eseks za Hertfordšir, kada je postao sveštenik baptističke crkve Nev Barnet. Kasnije je postao nekonformistički kapelan psihijatrijske bolnice u Abot Lengliju u gradu Hercu, u kom je preminuo 9. novembra 1946. godine.  Episkop Mumbaj radio je u hotelijerstvu dugi niz godina i izgleda da nije mnogo služio kao sveštenik. Umro je 12. septembra 1939. godine u 53. godini  u Blekpulu u Lankaširu. Opšti sinod SPEC  21. aprila 1917. godine sastojao se od sledećih članova: +Džejms Martin (Cerlon na Usku) kao nadepiskop i patrijarh; +Ernest Mumbaj, (Caer-Leirion) i +B.Č. Haris,(Eseks) kao biskupi; + Vilijam Hol kao episkopski kapelan; B.A. Suridž kao sekretar; E.P. Vudkok  kao sveštenik  i glasnik; +Ernest A. Askvit, kao arhiđakon.

 

Prilažemo kratak opis organizacije SPEC u to vreme. Propisi za uspešnu samoupravu SPEC bili su sadržani u njenim eklesijalnim kanonima. Episkopi su bili glavni izvršni službenici, a sa arhiđakonom su formirali Opšti stalni odbor. Episkopi su u okviru svojih nadležnosti bili dužni da vrše nadzor nad svim sveštenicima i zajednicima i imali su pravo ulaska, u bilo koje razumno vreme, u svaku crkvu, radi propovedanja, ispitivanja, savetovanja i obavljanja drugih dužnosti koje se tiču njihove službe; oni upravljaju pravom konfirmacije i dodeljuju činove svetih redova. Vrhovna zakonodavna i administrativna vlast crkve bila je u Generalnom sinodu, sastavljenom od episkopa i sveštenstva, zajedno sa najviše dva vernika iz svake organizovane zajednice. Ovaj Sinod se sastajao kvartalno, a za poslove ekonomske prirode godišnje je postavljao blagajnika, sekretara i druge službenike ili pododbore za koje je smatrao da su neophodni. Takođe je imao ovlašćenja da vrši izmene u Opštem stalnom odboru.

 

“Crkvene novine” od 28. aprila 1922. godine posvećuju praktično čitavu stranicu članku “Poglavlje tajne istorije”. Daje se donekle detaljan prikaz pozadine Reda korporativnog okupljanja, crkve i biskupa posvećenih za tu organizaciju, koja je bila u episkopalnom naslednom redu nadepiskopa Čarlsa Isaka Stivensa i prenošenja tog nasleđa na SPEC. Autor ovog članka navodi sledeće: „Zanimljivo je, a možda će i od budućeg značaja važno napomenuti da crkveni činovi koje poseduju ova protestantska tela, predati preko Čekemijana, Meklaglena i njihovih saradnika, nemaju primedbe koje se navode protiv anglikanskih redova od strane rimokatoličkih ukazivača na kontraverze ”. Dr Herbert Džejms Monzani Herd, za vreme dok je bio primus SPEC , a i posle toga, započeo je širenje redova SPEC na druge nezavisne crkvene grupe. Posvetio je biskupe Viktor Alekzander Palmer Hejmana (Victor Alexander Palmer Hayman) 20. aprila 1930. godine, Frederik Čarls Alojzijus Haringtona (Frederick Charles Aloysius Harrington)  13. juna 1938. godine, Džejms Dominik Mari O’Džavigana (James Dominic Mary O’Gavigan) 20. maja 1940. godine i Vilijama Bernard Kraua (William Bernard Crow ) 13. juna 1943. godine za njihove službe. Takođe je posvetio svog naslednika za primusa SPEC, +Vilijam Hola, 18. maja 1939. godine u crkvi Svetog Andrije, Stounbridž Road, u Totenhemu u Londonu. Dr Monzani Herdu se nije dopao naziv SPEC i uveo je Episkopalnu apostolsku crkvu Engleske kao alternativni naziv za jurisdikciju u vreme kada je posvetio +Haringtona.  Dana 15. jula 1949. godine +Frederik C. King (1917 – 1985) i njegova supruga + Karla King (đakonica) (1920 – 1999) osnovali su u Kaliforniji Anglikansku apostolsku crkvu Engleske kao pridruženu organizaciju SPEC/EACE u SAD sa sedištem u Sunlandu u Kaliforniji. U 1963. godini dr F. C. King je posvećen za episkopa od strane nadepiskopa SPEC za SAD, dr E. N. Enoha.

Godine 1922. došlo je do raskola u Reformisanoj episkopalnoj crkvi Engleske, kada je pet crkava u njenoj severnoj eparhiji napustilo tu grupu i zajedno sa nekoliko nezavisnih anglikanskih kongregacija formiralo Evangeličku crkvu Engleske, imenovavši dva prezvitera, +Džon Pounal Hodžkinsona(John Pownal Hodgkinson) i +Čarls Edmund Vinkota(Charles Edmund Wincott) kao njene prve biskupe. U 1930.godini prezviteri su posvetili i sveštenika Vilijam Njutona(William Newton) za biskupa ove crkve. +Čarls Lesli Saul (Charles Leslie Saul ) iz južne Engleske sa sedištem u Londonu i + Gordon Pinder(Gordon Pinder) iz severne Engleske sa sedištem u Prestonu, posvećeni su 1936. godine od strane +Njutona za njegove naslednike, a +Pinder je preuzeo dužnost primusa. Epikop Saul je bio odlučan u nameri da dobije zvanično englesko episkopano nasleđe za ovu crkvu i zatražio je od dr B. Č. Harisa da ga omogući. Konačno, 17. septembra 1944. dr Haris je služio kao glavni posvećenik kada je uslovno posvetio primusa Pindera i episkopa Saula, a posvećen je bio i K. C. Pilaj (koji je 1937. godine od strane +Pindera i +Saula) u episkopalnu sužbu. Ovaj događaj je iznervirao primusa Hola, koji je bio anglo-katoličke orijentacije i iako je bio glava crkve kao što je SPEC, u svoj ironiji, nije odobravao protestantsku organizaciju kao što je Evangelička crkva Engleske kojoj je dato da nastavi istorijsko apostolsko nasleđe od  SPEC. U septembru 1945. godine Evangelička crkva Engleske se podelila na dve suparničke frakcije, a primus Pinder je ostao na čelu  Evangeličke crkve Engleske sve do svoje smrti u januaru 1950.godine, dok je biskup Saul postao primus Engleske episkopalne crkve i ostao je glave te crkve (koja je nekoliko puta menjala ime) do njegove smrti u junu 1991. godine. Još jedna ironija ove priče bila je ta što je 24. jula 1959.godine i sam primus Hol posvetio +Džejmsa Ormeroda (James Ormerod), primusa Evangeličke crkve Engleske nakon razdvajanja, verovatno samo da bi iznervirao dr Saula! Do 1949. godine SPEC je skoro prestao da funkcioniše. Episkop Mumbaj je umro u septembru 1939. godine; Arhiđakon Askvit u junu 1942; Episkop Haris u novembru 1946; i bivši Primus Monzani Herd preminuo je avgusta 1947. godine.

Zatim je na scenu došao dr Boltvud. Čarls Denis Boltvud (Charles Dennis Boltwood 30. avgusta 1889 – 3. jula 1985), rodom iz Eseksa, bio je zapaženi spiritualista. Između 1937. i 1941.godine, koristeći pseudonim “Krstaš”, objavio je šest knjiga “otkrivenih duhom” koje je navodno napisao  viktorijanski društveni reformator Čarls Kingsli.Ove knjige su štampane u maloj štampariji u gradu Torp-l-Soken u Eseksu, koji je verovatno tih godina bio rezidencija Boltvuda. U 1942. godini Boltvud je osnovao Koledž spiritualnih nauka, dopisnu školu sa kursevima za obuku “duhovnih iscelitelja, psihoterapeuta i talamopata“.

Do 1949. godine dr Boltvud je već bio episkop u Zapadnom katolikatu, pod Mar Georgijus de Vilmot Njumanom, kada je pohađao bogoslovski magisterijum na Nazarenskom koledžu kod dr Hola. SPEC je bio veliki deo života primusa Hola i bio je zabrinut da crkva ne umre zajedno s njim. Kao dečak pevao je u horu SPEC, u katedrali Svetog Stefana . Godine 1913. +Stivens ga je zaredio za đakona, a 1915. +Martin za prezvitera, a 1917. godine  imenovan je za episkopskog kapelana na kojoj je dužnosti služio sve dok nije preuzeo vođstvo crkve 1939. godine. Zamolio je dr Boltvuda da se formalno pridruži  SPEC  zadržavajući svoju vezu sa organizacijom +de Vilmot Njumana. Ipak se dr Hol  držao svetog poretka i učinio dr Boltvuda prvo đakonom (17. decembra 1950.), zatim prezviterom (3. maja 1951.), a onda i episkopom (6. aprila 1952.), umesto da ga samo prihvati za episkopa kada je SPEC u pitanju. Godine 1954. dr Hol je podvrgnut operaciji raka debelog creva, a pre nego što je otišao na istu, imenovao je dr Boltvuda za svog naslednika 25. marta iste godine, a takođe je prenio upravljanje nad crkvom sv. Andreja, koja je preimenovana u Sabornu crkvu Svetog Andreja, na +Boltvuda. Dr Boltvud je postao direktor Nazarenskog koledža pod pokroviteljstvom dr Hola, nastavljajući da dopisnim putem obrazuje ljude širom sveta iz oblasti filozofije i teologije. Dana 5. jula 1955. godine, Nazarenski koledž je pripojen je dopisnom koledžu Sv. Andrjua iz Totenhema pri osnivanju ovog drugog. Dana 27. avgusta 1966. godine završna večera za diplomu ovog koledža održana je u hotelu Bonington u Londonu, kada je fakultet zatvoren i njegova evidencija je postavljena u Samerset Hausu, sve u očekivanju prodaje prokatedrale sledeće godine. (Zanimljiva peripetija ove priče je da je nastao još jedan “Nazarenski koledž”, koji tvrdi da je nastavak originala dr Martina.

 

Dana 29. januara 1945. godine dr Monzani Herd penzionisan je kao primus Antičke britanske crkve, postavljajući za svog naslednika Mar Georgijus de Vilmot Njumana. Mar Georgijus je pretpostavio da je stvaralaštvo koledža pripalo Antičkoj britanskoj crkvi, a ne SPEC, jer joj je preneto od strane Nazarenske episkopalne crkve u trenutku njihove unije 1897. godine. Navodeći da je koledž dugo mirovao, 25. oktobra 1953. god. imenovao je episkopa Ronalda Pauela (Ronald Powell) za predsednika koledža nakon što ga je posvetio za episkopalnu službu. Biskup Pauel je zatim učinio ovaj „Nazarenski koledž“ dielom svoje novoosnovane Prednikejske katoličke crkve koja i danas postoji pod vlašću londonskog episkopa Džordža Vilijama Bojera (George William Boyer). Heri Kenet Minz (Harry Kenneth Means 27 Nov. 1919 – 19 Apr. 2004) bio je bivši univerzalistički sveštenik koji je bio vođa grupe od 14 parohija u Hrišćanskoj univerzalističkoj crkvi Amerike. Od marta do oktobra 1964.godinem on i njegova supruga Rita posetili su  Evropu radi crkvenih poslova i radi istraživanja crkvene istorije u čitaonicama Britanskog muzeja i u Ešmolenu u Oksfordu. Dana 16. avgusta te godine posvećen je u Sabornoj crkvi Svetog Andrije od strane +Boltvuda, uz pomoć episkopa SPEC  +Francis Tomasa i starokatoličkog episkopa +Albert Dunstan Bela iz SAD. Ljubaznošću prijatelja koji je radio u Severnoameričkom koledžu u Rimu u Italiji, dr Minz je zahvaljujući svojoj episkopalnoj službi u SPEC imao slobodan pristup Vatikanskoj biblioteci. Dana 14. oktobra dr Minz je prisustvovao papskoj audijenciji koja je tog dana u 17 časova održana u Crkvi sv. Petra, gde je njegov episkopski prsten i naprsni krst blagoslovio papa Pavle VI! Episkop Minz je takođe dobio počasno mesto u Crkvi sv. Petra 18. oktobra, kada je bio prisutan za službu kanonizacije ugandskih mučenika – ova služba je uključivala upotrebu koptske liturgije i oslobađanje belih golubova.

 

Episkopi koje je posvetio Čarls Denis Boltvud (Charles Dennis Boltwood)

Grant Timoti Bilet (Grant Timothy Billet)  25 Dec 1950

Nestor Džozef Emil Antoan Fripiat (Nestor Joseph Emile Antoine Frippiat)  02 Sept 1956

Valter Džozef Hendrik Van Den Berdž (Walter Joseph Hendrik Van Den Berghe)  02 Sept 1956

Emet Nil Enoh (Emmet Neil Enochs)  02 June 1957 (1st cons) & 31 Aug 1958 (2nd cons)

Džejms Burouz Nobl (James Burrows Noble)  04 Sept 1957

Redžinald Bendžamin Milard (Reginald Benjamin Millard) 15 Apr 1958

Emanuel Semjuel Jekoroga (Emmanuel Samuel Yekorogha)  06 June 1958

Bendžamin Čarls Ekhart (Benjamin Charles Eckhardt)  16 Aug 1958

Čarls Kenedi Semjuel Mofat (Charles Kennedy Samuel Moffatt)  24 Aug 1958

Džon Marion Stenli (John Marion Stanley)  03 May 1959

Erik Denek (Eric Daenecke)  12 Dec 1960

Džon Trolnas (John Trollnas) rana 1961

Francis Tomas (Francis Thomas)  04 July 1961

Vilijam Čars Kejto-Simonds (William Charles Cato-Symonds)  15 Apr 1962

Heri Kenet Minz (Harry Kenneth Means)  16 Aug 1964

Džejms Everard Tornhil (James Everard Thornhill)  24 Apr 1966

Artur Olavejl Nelson-Kol (Arthur Olawale Nelson-Cole)  29 May 1966

Albert Džon Fjudž (Albert John Fuge),  16 Oct 1966

Edvin Dvejn Folik (Edwin Duane Follick)  28 Aug 1968

I.Dž. Evans (EJ Evans)  leto 1968

Gordon Albert Da Kosta (Gordon Albert Da Costa)  18 June 1971

Vilijam Eliot Litlvud (William Elliot Littlewood)  19 June 1971

Rasel Grant Fraj (Russell Grant Fry), Jr  19 June 1971

Horst Karl Frederik Blok (Horst Karl Frederick Block)  09 Aug 1971 (1st cons) & 26 March 1972 (2nd cons)

Robert Rendolf Rivet (Robert Randolph Rivette)  19 Oct 1971

 

Episkopi koji su posvećeni od strane ostalih pod autoritetom primusa Boltvuda:

Frederik Čarls King (Frederick Charles King)  19 May 1963 od strane nadbiskupa Emet Nil Enoha

Donald Džej Foard (Donald Jay Foard)  rana 1964 od strane nadbiskupa Emet Nil Enoha

Semjuel Ričard Akvua Senior (Samuel Richard Acquah, Sr.)  19 July 1964 od strane nadepiskopa Emanuel Semjuel Jekorogve

(William Carson Thompson)  između Sept. 1968 i June 1971 od strane nadbiskupa Albert Džon Fjudža

Ernest Persival Paris (Ernest Percival Parris)  proleće 1970 od strane nadepiskopa Albert Džon Fjudža

Džon Lorenc Braun (John Lawrence Brown)  21 May 1972 od strane nadepiskopa Albert Džon Fjudža

Slobodnu protestantsku episkopalnu crkvu, Teksaška eparhija, 25. aprila 1972. godine je u državi Teksas registrovao biskup Robert R. Rivet i to je jedini primer zvaničnog SPEC koji je ikada osnovan u SAD. Oni imaju veoma dobru reputaciju. Na dan 2. mart 1970. god Slobodna protestantska episkopalna hrišćanska crkva je registrovana u Nju Džersiju sa +Vilijard D. Majom iz Ist Orandža kao njenim primusom. Episkop Majo je najverovatnije posvećen 1.januara 1970. god. od strane dr Erik Deneka (Eric Daenecke  1914 – 1994), koji je bio biskup Njujorka u SPEC od 1960. do 1966. godine.  Do 1969. godine  dr Denek je živio u Njju Džerziju. Čini se da je ova nezavisna pridružnica SPEC  umrla sa dr Majom 1997. godine.

Succession of primuses

• Leon Chechemian(“Mar Leon”) (lived 1848- 1920) served as primus of FPEC from the formation of FPEC on 2 November 1897 until 30 December 1900
• Charles Isaac Stevens (“Mar Theophilus I”) (second patriarch of the Ancient British Church, from 1889 onwards) (lived 1835-1917) served as primus of FPEC from 30 December 1900 until his death on 2 February 1917
• James Martin (“Mar Jacobus I Antipas”) (third patriarch of the Ancient British Church) (lived 1843-1919) served as primus of FPEC from 1917 until his death on 29 October 1919
• Andrew Charles Albert McLagan (“Mar Andries I”) (fourth patriarch of the Ancient British Church) (lived 1851-1928) served as primus of FPEC from 1919 until his death on 16 October 1928
• Herbert James Monzani-Heard (“Mar Jacobus II”) (fifth patriarch of the Ancient British Church)(lived 1861-1947) served as primus of FPEC from 1930 until 18 May 1939 (continued as patriarch of the Ancient British Church until 29 January 1945)
• William Hall (lived 1890-1959) served from 18 May 1945 until his death on 9 October 1959
• Charles Dennis Boltwood (lived 1889-1985) had been elected (circa 1951/1954) to succeed Wm Hall. However, Boltwood did not actually become primus until Hall’s death on 9 October 1959, then serving until 17 October 1978
• Albert John Fuge (Snr) (lived 1911-1982) served from 1978 until his death on 30 April 1982 (Note: Horst Block led as schismatic group from circa 1978 until his death in 2008; Peter Leers then led this group until the schism was healed in 2011)
• Charles Dennis Boltwood served pro-tem as ‘Primus-Emeritus’ for an interim period of nine weeks from Fuge’s death on 30 April 1982 until 7 July 1982
• Charles Kennedy Moffatt (lived 1907-1989) served from 7 July 1982 until his death on 7 November 1989
• Edwin Duane Follick (born 1935) was the senior serving bishop at the time of Moffatt’s death. In 1994, Follick was recognised as Primus and as having been Primus from 7 November 1989. Follick retired on 5 February 2015.
• Richard Arthur Palmer from 5 February 2015

HISTORY OF THE CHURCH:

http://www.anglicanfreecommunion.org.uk/History.htm 

http://www.anglicanfreecommunion.org.uk/History2.htm

OUR IDENTITY:

http://www.anglicanfreecommunion.org.uk/Identity.htm